Βραδυάζει.. Μένει λίγο ακόμα..Κλείνεις την πόρτα πίσω σου, κλείνεις μια στιγμή τα μάτια, κλειδώνεις, ξανακλειδώνεις. Για ασφάλεια. Ακολουθούν μερικά βήματα. Γέρνεις προς τα μπρος.. λίγο ακόμα σκέφτεσαι. Πετάς απότομα το κορμί σου στον ξεφτισμένο καναπέ που ποτέ δεν χώνεψες μα έλεγες, λίγο ακόμα και μετά θα τον πετάξω. Χρόνια τώρα..
Και αυτό το αναθεματισμένο το κρύο.. Νομίζεις πως αν κουλουριαστεί...ς και σφίξεις το κορμί σου, θα εξαφανιστεί. Μοιάζεις σαν να χεις αδειάσει. Απο ανάσες, απο λόγια, απο ελπίδα μα λες, λίγο ακόμα.. Μέχρι που να ξημερώσει θα χεις προλάβει να δεις ότι σου κλέψε η μέρα.. Υπόθεση δευτερολέπτων λένε κάποιοι ειδικοί. Τα όνειρα είναι υπόθεση δευτερολέπτων, τα χάραματα. Γέρνεις το βλέμμα, χάνεσαι. Λίγο ακόμα, μέχρι να σε ξεβολέψει το φως. Ετσι αποκοιμιέσαι.. Λίγο ακόμα ψυθιρίζεις.. Στην αρχή της μέρας όλα θα χουν αλλάξει. Θα χει βρει την δύναμη της η ανάσα σου, θα χουν βρει λόγο τα χείλη να μη λυγίσουν. Το κορμί σου, δεν θα το νιώθεις κομματιασμένο, ενωμένο σα γροθιά θα ναι. Θα ναι λες το όνειρο που δες. Αυτό θα ναι. Το όνειρο που δεν θυμάσαι .. που ίσως δεν είδες ποτέ.. Ίσως πάλι να ναι και εκείνο το παράξενο λουλουδι που χεις φυτέψει τελευταία στο μπαλκόνι. Ετσι που είναι ολάνθιστο, όλο ζωή , χαίρονται τα μάτια σου να το αντικρίζουν κάθε που ξυπνάς.. Χαίρονται τα μάτια σου, ανασαίνει το κορμί σου και ικετεύεις τούτη η στιγμή να κρατήσει. Να κρατήσει λίγο ακόμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου